02 okt Recensie: ‘De edele kunst van not giving a fuck’ blijkt zo gek nog niet
Weer zo’n boek met ‘fuck’ in de titel wat belooft je een stukje dichterbij geluk te brengen. Het klinkt lekker provocerend natuurlijk, maar heb je er qua inhoud ook wat aan? Soms wel, soms niet. Beroepsblogger Mark Manson noemde zijn boek niet voor niets ‘De edele kunst van not giving a fuck’, terwijl ‘De edele kunst van je echt (blij met) jezelf zijn’ de lading van dit grillige ‘anti-zelfhulpboek’ eigenlijk veel beter zou dekken.
Toen het boek ‘De edele kunst van not giving a fuck’ onder mijn aandacht kwam, moest ik meteen denken aan ‘Don’t give a fuck’ van Sarah Knight waar ik in 2016 een recensie over schreef. Van Marie Kondo leerde ik het genot van een echt goed en grondig opgeruimd huis. Maar ja, daar loop je dan door je lege huis met je volle hoofd! ‘Don’t give a fuck’ van Sarah Knight ging over de manier om je hoofd op te ruimen en je minder druk te maken om dingen die je eigenlijk niet belangrijk wilt vinden. Van ‘De edele kunst van not giving a fuck’ van Mark Manson verwachtte ik eigenlijk hetzelfde. De insteek van de schrijver blijkt echter totaal anders.
Maar eerst moest ik mij nog door het eerste hoofdstuk heen ploeteren. De eerste twintig pagina’s wordt de lezer namelijk even flink gespamd met het woord ‘fuck’. De toon is gezet, zou je denken. Maar dan begint de rest van het boek en lees je het woord ‘fuck’ vrijwel niet meer terug. Ik durf wel te beweren dat de titel en het eerste hoofdstuk niet veel te maken hebben met de ware inhoud van het boek. Clickbait noemen ze dat in de online wereld.
Waar gaat het boek van Mark Manson dan wel over? Kort door de bocht: van jezelf steeds willen verbeteren word je alleen maar ongelukkiger. Wie zich bezighoudt met verbetering, benadrukt immers automatisch dat er sprake is van een tekortkoming. Die manier van denken heeft dus automatisch een negatieve ondertoon. Toch stelt Mark Manson in ‘De edele kunst van not giving a fuck’ niet dat je dan maar gewoon lui en heel tevreden met jezelf op de bank moet gaan hangen. Wel vindt hij dat we wel wat kritischer en bewuster mogen kiezen welke dingen we echt belangrijk vinden. Waar we echt een fuck om willen geven, dus. En dat zijn volgens hem geen materiële zaken. En volgens mij trouwens ook niet.
Dat thema belicht hij vervolgens vanuit verschillende invalshoeken, vaak heel innemend, soms wat repetitief. Hij staat stil bij het belang van keuzes maken aan de hand van persoonlijke maatstaven. En even verderop geeft hij de beste tip voor mensen die opzien tegen het verwezenlijken van hun ambities: begin gewoon. Ook stelt hij dat je jezelf zou moeten afvragen waarvoor je bereid bent pijn te lijden. Dat is een veel slimmere vraag dan de eenvoudige vraag naar wat je dromen zijn. Stuk voor stuk goede levenslessen die Mark Manson ook nog eens op een prettige manier illustreert met verhalen van bekende mensen, zoals Picasso en de gitarist van Megadeth (heel gevarieerd dus). En zoals dat tegenwoordig gangbaar is, krijgt de lezer en passant ook nog het hele levensverhaal van de auteur mee.
Ben je toevallig tussen de 30 en de 45 jaar en heb je knagend ergens een is-dit-allesgevoel? Dan biedt ‘De edele kunst van not giving a fuck’ je heel wat inspiratie om op je in te laten werken en over te mijmeren. En dan geeft het geen fuck dat het boek fuck all te maken heeft met het geven van zero fucks.
Specificaties van het boek
- Titel: De edele kunst van not giving a fuck
- Originele titel: The Subtle Art of Not Giving a Fuck
- Auteur: Mark Manson
- Gepubliceerd in: april 2017, origineel januari 2016
- Uitgeverij: Lev.
- Aantal pagina’s: 222
- ISBN-13: 9789400509023
- Formaat: paperback, ook verkrijgbaar als e-book
Geen reactie's