21 aug THE DIP-DYED MAN (a true story about the malpractices in the fashion industry)

Lees de Nederlandse versie hieronder 👇

(dip-dye • a way of hair dyeing wherein it looks like the hair is dipped in the paint)

India, 1996
In the late summer of 1996 a dedicated businessman travelled to India. During his trip, he met with a special Indian woman. India was already known for its fashion industry at that time. The woman had worked for years in this industry and knew all his malpractices. She was determined to introduce a change and had opened her own clothing factory. To give the businessman an idea of ​​this industry, she took him along. Together they travelled through India and finally reached a textile center: the place where huge masses of clothing were produced.

During that time, many work processes were not yet mechanized. This led to workers dehumidifying and dyeing the fabrics by hand. The businessman looked around and saw huge tons of chlorine and chemical paint. In each ton men were degreasing the clothes with chlorine or dyeing it with paint. The consequence of this cheap, ‘effective’ way of working was that these men were dip dyed. From their toes to their waist they were bleached by the chlorine or stained by the paint. Although this sounds quite funny, especially if you have a high imagination, the consequences were dramatic: the average life expectancy of these men was twenty-one years, due to the chemicals they were exposed to.

The businessman was so affected by this and was determined to support her. His support made it possible for her factory to survive. A factory where dignity was central: there was no child labor, minimum wage and maximum working hours were introduced and it was a place where vulnerable citizens could work. The factory still exists and the support of the businessman has now been completed in a foundation.

This businessman, nowadays board member of the foundation, told this story to me and Elrike when we visited his foundation. His story reminded me of a guest lecture I gave about our capitalist system; a system where the main goal is profit and the workers are seen as a cost item. These ‘dip-dyed’ men are actually the objectification of this capitalist system. They were used only as objects, as means, to fulfill the main purpose; making profits by the fashion industry.

Today, I expect you will not see this situation anymore. Probably not because of the aggravating situation, but because there are other, more effective ways to degrease and colour clothing. More recent stories about the fashion industry show that the way of thinking has not changed much. Take, for example, Serbia. There, staff were instructed to wear diapers so that they could continue working when they had to pee (SKC, 2017). So you can see that this problem is not past tense and does not all happen on the other side of the world. The malpractices also occur in Eastern Europe.

With our blog, we hope to inspire people to love clothes while at the same time honouring and respecting the people who made it. So that, as the German philosopher Kant said, we will treat humanity always ‘…at the same time as an end, never merely as means.’

(dip-dye • een verftechniek waarbij het lijkt alsof het haar in de verf is gedoopt)

India, 1996
In de nazomer van 1996 vertrok een toegewijd zakenman naar India. Tijdens zijn reis ontmoette hij een bijzondere, Indiase vrouw. India stond in die tijd al bekend om zijn kledingindustrie. De vrouw had jaren gewerkt in deze industrie en kende al zijn wanpraktijken. Ze was vastberaden om hier verandering in te brengen en had daarom haar eigen kledingfabriek geopend. Om de zakenman een beeld te geven van de industrie, nam ze hem mee op pad. Samen reisden zij door India en kwamen uiteindelijk terecht bij een textielcentra: de plek waar enorme massa’s kleding werden geproduceerd.

In die tijd waren veel werkprocessen nog niet gemechaniseerd. Dit leidde ertoe dat arbeiders de stoffen met de hand moesten ontvetten en verven. De zakenman keek om zich heen en zag enorme tonnen met chloor en chemische verf. In elke ton stonden mannen om ofwel met chloor de kleding te ontvetten ofwel met verf te kleding te verven. De consequentie van deze goedkope, ‘effectieve’ manier van werken, was dat deze mannen waren gedipdyed. Van hun tenen tot hun middel waren zij gebleekt door de chloor of gekleurd door de verf. Alhoewel dit eigenlijk best grappig klinkt, zeker als je beschikt over een groot voorstellingsvermogen, waren de consequenties dramatisch: de gemiddelde levensverwachting van deze mannen was eenentwintig jaar door de chemicaliën waaraan ze werden blootgesteld.

De zakenman was zo aangedaan door deze, en andere, beelden en was vastbesloten de Indiase vrouw te steunen in haar visie. Zijn steun maakte het mede mogelijk dat haar fabriek kon blijven bestaan. Een fabriek waar waardigheid centraal stond: er was geen kinderarbeid, minimumloon en maximum werkuren waren geïntroduceerd en het was een plek waar de kwetsbare burgers uit de samenleving konden werken. De fabriek bestaat nog steeds en de steun van de zakenman is inmiddels uitgemond in een stichting.

Deze zakenman, tegenwoordig bestuurslid van de stichting, vertelde dit verhaal aan mij en Elrike toen we zijn stichting bezochten. Zijn verhaal deed mij denken aan een college dat ik heb gegeven over ons kapitalistisch systeem; een systeem waarbij het belangrijkste doel winst is en de arbeiders worden gezien als kostenpost. Deze ‘dip-dyed’ mannen zijn de objectivering van dit kapitalistische systeem. Ze werden slechts gebruikt als objecten, als middelen om het hoofddoel te vervullen; winst maken door de mode-industrie.

Tegenwoordig verwacht ik dat je deze situatie niet meer zult zien. Waarschijnlijk niet vanwege de schrijnende situatie, maar omdat er andere, effectievere manieren zijn om kleding te ontvetten en te kleuren. Meer recente verhalen over de mode-industrie laten dan ook zien dat de manier van denken niet veel is veranderd. Neem bijvoorbeeld Servië. Daar kreeg personeel de instructie om luiers te dragen, zodat ze konden doorwerken als ze moesten plassen (SKC, 2017). Het probleem is dus niet enkel verleden tijd en het gebeurt ook niet allemaal aan de andere kant van de wereld. De misstanden komen ook in Oost-Europa voor. 

Met ons blog willen we jou inspireren om van kleding te genieten en tegelijkertijd de mensen die het gemaakt hebben, te eren en te respecteren. Zodat de mensheid altijd, zoals de Duitse filosoof Kant zei, ‘…tegelijkertijd als een doel en nooit alleen als een middel…’, zal worden gezien en behandeld.